ਅੰਮ੍ਰਿਤ-ਵੇਲਾ

ਪ੍ਰੋ: ਜਗਦੀਸ਼ ਸਿੰਘ

ਕੁੰਭ ਗੋਰੀ ਦੇ ਸੀਸ ’ਤੇ ਸੋਹੇ
ਪੈਰੀਂ ਸਹਿਜ ਟਿਕਾਅ।
ਦੁਧੋਂ ਚਿਟੀ ਬਦਲੀ ਉਡਦੀ
ਚੰਨ ਦੀ ਗਾਗਰ ਚਾ।
ਸੀਤਲ ਰੁਮਕ ਕਰੇ ਅਠਖੇਲੀ
ਦੂਰ ਸਰਾਂ ਤੋਂ ਆ।
ਚਹੁੰ ਕੁੰਟਾਂ ’ਚੋਂ ਗੰਧਾਂ ਉਠਦੀਆਂ
ਸਰਘੀ ਦੇ ਮਨ ਚਾਅ।
ਓੜਨ ਰੰਗ ਮਜੀਠ ਪ੍ਰਭਾਤਾਂ
ਆਦਿ ਦੇ ਕੁੰਡੋਂ ਨ੍ਹਾ।
ਨਿਤ ਗਗਨਾਂ ’ਤੇ ਸੂਰਜ ਰਖਦਾ
ਸਜਰੀ ਪ੍ਰੀਤ ਦੇ ਚਾਅ।
ਰੁਖ ਦੀ ਗੋਦੀਂ ਧੁਨ ਅਨੂਠੀ
ਪੰਛੀ ਰਹੇ ਅਲਾਅ।
ਵਾਵਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਕੰਪਨ-ਕੰਪਨ
ਸੁਰਤਾਂ ਉਡਦੀਆਂ ਧਾ।
ਰਸੀਏ ਲੋਇਨ ਰਹਿਣ ਵੈਰਾਗੀ
ਬਹਿਣ ਹਜ਼ੂਰੀ ਜਾ।
ਦਰਸ-ਪਰਸ ਦੀ ਰੀਤ ਪੁਰਾਣੀ
ਚਰਣ ਕੰਵਲ ਦਾ ਚਾਅ।
ਭੋਰ ਭਈ ਜੁੜ ਹੰਸ ਰਹੇ ਨੇ
ਗੀਤ ਅਗੰਮੀ ਗਾ ।
ਮੁਕੀ ਤਿਖਾ ਮਨ ਸੀਤਲ ਸਾਰੰਗ
ਸੁਆਂਤ ਬੂੰਦ ਮੁਖ ਪਾ।
ਦਰਿਆਵਾਂ ਦੀ ਰਬਾਬਾ ’ਤੇ ਫਿਰਦਾ
ਗਜ ਪੌਣਾਂ ਦਾ ਆ।
ਬੋਲ ਚਲੂਲੇ ਝੂਮ ਰਸੀਲੇ
ਅੰਬਰੀ ਹੁਲਦੇ ਜਾ।
ਲੋਰ ਖੁਮਾਰਾਂ ਸੁਰਤੀਂ ਝੂਮਣ
ਸਮਿਉਂ ਵੇਲਾ ਸੁਚਾ।
ਸੋ ਦਰੁ ਦੀਪਕ ਲੋਇਣੀ ਬਲਦਾ
ਜਗ ਤੋਂ ਕਰੇ ਬਚਾਅ।
ਮਹਿਲ ਚੁਬਾਰੇ ਬੰਕ ਦੁਆਰੇ
ਗੋਰੀ ਰਹੇ ਬੁਲਾ।
ਪ੍ਰੀਤਮ ਧਾਮ ਵਲ ਤੁਰਦੀ ਗੋਰੀ
ਜਿਥੇ ਧੜਕਣ ਸਾਹ।
ਨੀਲ ਰੰਗ ਬਨਵਾਰੀ ਮਸਤਕ
ਕੰਚਨ ਵੰਨੀ ਭਾਹ।
ਕੁੰਭ ’ਚ ਦੁਧ ਲੈ ਧੋਤੇ
ਚਰਨ ਸੁਵਲੇ ਧਾ।
ਜਗ ਦੀਆਂ ਕੁਲ ਵਾਟਾਂ ਮੁਕੀਆਂ
ਦੋ ਚਰਨਾਂ ’ਤੇ ਆ।
ਉਸਤਤ ਕੀਤੀ ਕੰਤ ਰਿਝਾਇਆ
ਅੰਮ੍ਰਿਤ-ਵੇਲ ਸਫਲਾ।
ਅੰਮ੍ਰਿਤ-ਵੇਲ ਸਫਲਾ।

ਸ਼ਹੀਦ ਭਾਈ ਜਸਵੰਤ ਸਿੰਘ ਖਾਲੜਾ ਨੂੰ

ਪ੍ਰਭਸ਼ਰਨਦੀਪ ਸਿੰਘ

ਹਿੱਕ ਮੇਰੀ ਅੰਮੜੀ ਦੀ
ਰੂਹ ਮੇਰੀ ਅੰਮੜੀ ਦੀ
ਸਾਂਭ ਲਏ ਕਦੀਮਾਂ ਵਾਲ਼ੇ ਬੋਲ
ਨਦੀਆਂ ਦੇ ਵੇਗ ਵਿੱਚ
ਥਲ਼ਾਂ ਦੀਆਂ ਲਹਿਰਾਂ ਉੱਤੇ
ਸਿਦਕਾਂ ਦੇ ਅੱਥਰੇ ਕਲੋਲ

ਗੁਰਾਂ ਦਿਆਂ ਤੀਰਾਂ ਤਾਈਂ
ਨੀਲੇ ਦੇ ਪੌੜਾਂ ਦੀ ਟਾਪ
ਚੁੰਮ ਗਈ ਪਵਣ ਕੋਈ ਸੋਹਲ
ਤੇਗ ਵਾਲ਼ੀ ਭੇਟਾ ਦੇ
ਵਲ਼ਵਲ਼ੇ ਬਿਸਮ ਭਏ
ਕਣਕਾਂ ਦੇ ਉੱਚੇ ਉੱਚੇ ਬੋਹਲ਼

ਅੰਬਰਾਂ ‘ਚ ਸੀਸ ਮੇਰਾ
ਨਦੀਆਂ ‘ਚ ਹਿੱਕ ਮੇਰੀ
ਪੱਤ ਮੇਰੀ ਕੌਣ ਗਿਆ ਰੋਲ਼
ਅੱਖਾਂ ਤੇ ਨਹੀਂ ਫੇਰ ਬੈਠਾ
ਗੁਰਾਂ ਦੇ ਦਰਾਂ ਤੋਂ ਮੈਂ
ਅੰਮੀਏਂ ਬਿਠਾਲੈ ਮੈਨੂੰ ਕੋਲ਼

ਯਾਰਾਂ ਦੀਆਂ ਯਾਰੀਆਂ ਦੇ
ਕਿੱਸੇ ਕੌਣ ਲਖ ਸਕੂ
ਸੌਂ ਜਾਂਦੇ ਭੈੜੇ ਅਣਭੋਲ਼
ਜੁਗ ਜੁਗ ਖੇਡ ਖੇਡ
ਸੀਸ ਭੇਟ ਕਰੀ ਜਾਂਦੇ
ਅੰਮੀਏਂ ਨੀ ਚਿੱਤ ਰਿਹਾ ਡੋਲ

ਯਾਰੀਆਂ ਦੇ ਮਾਣ ਤੋਂ ਮੈਂ
ਹੌਲ਼ਾ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਪੈ ਗਿਆ ਵਾਂ
ਹੰਝੂਆਂ ਨਾ’ ਜਿੰਦ ਮੇਰੀ ਤੋਲ
ਪਾੜ ਦਏ ਬੇਦਾਵੇ ਮੇਰੇ
ਸਦੀਆਂ ਦੇ ਇੱਕੋ ਹੱਲੇ
ਦੇ ਦੇ ਨੀ ਮਾਏ ਇੱਕ ਬੋਲ

ਭੀੜਾਂ ਬਉਰਾਨੀਆਂ ਤੇ
ਮੇਲੇ ਕੋਈ ਸ਼ੁਹਦਿਆਂ ਦੇ
ਗੁੰਮਿਆਂ ਮੈਂ ਅੱਖੀਆਂ ਨੂੰ ਖੋਲ੍ਹ
ਨੈਣ ਮੇਰੇ ਮੁੰਦ ਮਾਏ
ਤੱਕਣੇ ਦਾ ਤਾਣ ਆਵੇ
ਸਾਹਿਬਜ਼ਾਦੇ ਚਾਰੇ ਲਵਾਂ ਟੋਲ

ਬਾਬਾ ਦੀਪ ਸਿੰਘ ਸੂਰਾ
ਕੌਲ ਦਾ ਸੱਜਣ ਪੂਰਾ
ਖੰਡਾ ਰਿਹਾ ਜਿੰਦ ਨੂੰ ਝੰਜੋਲ਼
ਲੀਕੋਂ ਪਾਰ ਜਾਵਾਂ ਮਾਏ
ਨਾਦ ਕੋਈ ਅਲਾਵਾਂ ਐਸਾ
ਵਸ ਜਾਂ ਸ਼ਹੀਦਾਂ ਦੇ ਜਾ ਕੋਲ਼

ਹੰਝੂ ਦੀ ਲੋਅ

ਪ੍ਰਭਸ਼ਰਨਦੀਪ ਸਿੰਘ

ਹਿੱਕ ਸਾਗਰ ਦੀ ਭਰੀ ਭਕੁੰਨੀ
ਆਪਣੇ ਆਪੇ ਪਈ ਵਗੀਵੇ
ਮੈਂ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਦਾ ਨੂਰ
ਮੈਂ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਦੀ ਥਰ ਥਰ
ਅਰਮਾਨਾਂ ਦੇ ਸੁੱਤੇ ਸਾਏ
ਵਿੱਚੇ ਵਿੱਚ ਜੀਵੰਦੇ ਥੀਂਦੇ
ਨਾ ਥੀਂਦੇ ਨਾ ਜੀਂਦੇ
ਆਪਣੇ ਅੱਥਰੂ ਭਰ ਭਰ ਪੀਂਦੇ
ਅੱਥਰੂ ਦੀ ਅੰਗੜਾਈ
ਸੂਰਜ ਚੜ੍ਹਿਆ
ਮੱਥਾ ਚਮਕੇ ਬੜਾ ਜਲਾਲੀ
ਵਿੱਚ ਨਿਮਾਣੀ ਬੂੰਦੇ
ਲੁਕ ਛੁਪ ਜਾਣਾ
ਮਘਦੇ ਮਘਦੇ
ਹੰਝੂ ਦੇ ਰੰਗ
ਰੁੜ੍ਹ ਪੁੜ੍ਹ ਜਾਣਾ
ਸਿੱਕ ਜਗੇਂਦੀ
ਕੀਕਣ ਆਵਾਂ
ਹੰਝ ਦੀ ਜੋਨੀ
ਹੰਝੂ ਦੀ ਸਿੱਕ ਬਹੁਤ ਪੁਰਾਣੀ
ਮੈਂਡਾ ਚਾਨਣ ਨਵਾਂ ਨਵੇਲਾ
ਅੱਖ ਉਘਾੜੀ
ਬਾਲ ਅੰਞਾਣੇ
ਜਿੰਦੜੀ ਚਾਅ ਵਿੱਚ ਭਰੀ ਭਕੁੰਨੀ
ਚੜ੍ਹ ਚੜ੍ਹ ਜੀਂਦੀ
ਜਾਨ ਅਲਬੇਲੀ
ਜੱਗ ਰੁਸ਼ਨਾਵੇ ਉੱਚੀ ਸ਼ਾਨ
ਹੰਝੂ ਦਾ ਭਰਪੂਰ ਜਹਾਨ
ਦਿਲ ਜਲਿਆਂ ਦੀ ਜਾਨ
ਨਿਉਂਦੀ ਸਾਰੀ
ਹੰਝੂ ਦੇ ਦਰ ਉੱਤੇ
ਦਿਲਦਾਰਾਂ ਦੇ ਦੁੱਖਾਂ ਦੀ ਇਹ
ਤੋੜੀ ਭੰਨੀ
ਸੌਂ ਜਾਂਦੀ ਵਿੱਚ ਹੰਝੂ ਵਾਲ਼ੀ
ਕੋਸੀ ਬੁੱਕਲ਼।

ਗੀਤ

ਪ੍ਰਭਸ਼ਰਨਦੀਪ ਸਿੰਘ

ਉਮਰਾ ਦੀ ਲੰਮੀ ਲੰਮੀ ਵਾਟ
ਸਖ਼ੀਏ
ਉਮਰਾ ਦੀ ਲੰਮੀ ਲੰਮੀ ਵਾਟ

ਦੂਰ ਸਾਰੀ ਤਾਰਿਆਂ ਦੇ ਨੈਣ ਅਣਭੋਲ਼ ਜਿਹੇ
ਹੇਠਾਂ ਸਾਡੀ ਨਿੱਕੀ ਜਿਹੀ ਸਬਾਤ
ਸਖ਼ੀਏ
ਮਿੱਠੀ ਮਿੱਠੀ ਮਾਰੀ ਜਾਂਦੇ ਝਾਤ।

ਚੁਣ ਚੁਣ ਅੱਖੀਆਂ ਨੇ ਦਰਦ ਜ਼ਮਾਨਿਆਂ ਦੇ
ਬਾਲ਼ ਲਈ ਏ ਚਾਵਾਂ ਵਾਲ਼ੀ ਲਾਟ
ਸਖ਼ੀਏ
ਕਿਹੜੇ ਵੇਲ਼ੇ ਖੁੱਲ੍ਹਦੇ ਕਪਾਟ।

ਰਾਹਵਾਂ ਜੋ ਨੇ ਤੇਰੀਆਂ ਤੇ ਰਾਹਵਾਂ ਓਹੀਓ ਮੇਰੀਆਂ ਨੇ
ਘੜੀ ਘੜੀ ਕਾਲ਼ੀ ਬੋਲ਼ੀ ਰਾਤ
ਸਖ਼ੀਏ
ਤੁਰ ਪਈ ਸਿਤਾਰਿਆਂ ਦੀ ਬਾਤ।

ਤੇਰੀ ਮੇਰੀ ਮੇਰੀ ਤੇਰੀ ਜਿੰਦੜੀ ਗ਼ਮਾਂ ਨੇ ਘੇਰੀ
ਕੌਲਾਂ ਅਣਜਾਣਿਆਂ ਦੀ ਬਾਤ
ਸਖ਼ੀਏ
ਝਿੰਮ ਝਿੰਮ ਜਗੇ ਕਾਇਨਾਤ।

ਚੋਰ ਮੇਰੀ ਜਿੰਦ ਵਿੱਚ ਲੁਕੇ ਘੁੱਪ ਘੋਰ ਭੈੜੇ
ਲੁਕ ਲੁਕ ਲਾਂਵਦੇ ਨੇ ਘਾਤ
ਸਖ਼ੀਏ
ਦੀਵਾ ਏ ਬਲ਼ੇਂਦਾ ਸਾਰੀ ਰਾਤ।

ਗੀਤ

ਪ੍ਰਭਸ਼ਰਨਦੀਪ ਸਿੰਘ

ਦੂਰ ਵਸੇਂਦੇ ਸੱਜਣ ਹਮਾਰੇ,
ਰਮਜ਼ਾਂ ਕੋਲੋ ਕੋਲੀ ਹੋ।
ਅੱਖੀਆਂ ਪਾਰ ਅਸਾਡੀ ਜੂਹੋਂ,
ਨਜ਼ਰਾਂ ਕੋਲੋ ਕੋਲੀ ਹੋ।

ਦੂਰ ਦੇਸ ਕੋ ਸੁੱਤੀਆਂ ਕੂੰਜਾਂ
ਸੁਪਨ ਸੁੱਤੇ ਦਰਿਆਵਾਂ ਦੇ।
ਅੱਖ ਖੋਹਲ ਅੰਗੜਾਈ ਲੈਸਣ,
ਕਮਲ ਵਿਗਸ ਪਏ ਚਾਵਾਂ ਦੇ।
ਪੰਖ ਉਡਣ ਨੂੰ ਉਮ੍ਹਲ਼ ਜਾਂ ਪੈਂਦੇ,
ਭਰੀ ਅੰਬਰ ਦੀ ਝੋਲੀ ਹੋ।

ਮੈਂਡੇ ਵਤਨੀਂ ਮੇਰੀ ਜਿੰਦੜੀ,
ਨੱਸ ਨੱਸ ਸੌਂ ਗਈ ਸ਼ਾਹ ਰੈਣੀ।
ਤੈਂਡੇ ਦੇਸੀਂ ਸੁਭਾ ਹਮਾਰੀ,
ਰੁਕ ਰੁਕ ਰੁਕ ਗਈ ਕਿਤ ਵਹਿਣੀਂ।
ਪਹੁ ਫੁਟਸੀ ਤੇਰਾ ਆਂਙਣ ਸੂਹਾ,
ਰੰਗ ਰੱਤੇ ਹਮਜੋਲੀ ਹੋ।

ਸੁਬਕ ਜਿਹੀ ਕੋਈ ਵਾ ਰੁਮਕੇਂਦੀ,
ਨੈਣ ਮਮੋਲੇ ਰੁਮਕ ਤੁਰੇ।
ਅਣਦਿਸਦੀ ਕੋਈ ਛੁਹ ਅਣਜਾਣੀ,
ਮਨ ਦੇ ਪੰਖੀ ਠੁਮਕ ਤੁਰੇ।
ਇਕ ਇਕ ਬੂੰਦ ਨੂੰ ਚੁੰਝ ਸੀ ਤਰਸੀ,
ਸਰ ਵਿਚ ਜਿੰਦ ਘਚੋਲ਼ੀ ਹੋ।

ਘੜੀਆਂ ਦੀ ਕੋਈ ਬਾਤ ਨਾ ਪੁਛਿਓ,
ਕੇਸ ਘੜੀ ਕੀ ਘਟ ਜਾਸੀ।
ਇਕ ਇਕ ਘੜੀ ਦਾ ਰੰਗ ਮੁਬਾਰਕ,
ਕਿਤ ਖਿਣ ਕੀ ਕੀ ਰੁਤ ਆਸੀ।
ਜੇਸ ਘੜੀ ਤੇਰਾ ਆਉਣਾ ਜਾਣਾ,
ਕਦ ਖੋਈ ਕਦ ਟੋਲ਼ੀ ਹੋ।