ਪ੍ਰਭਸ਼ਰਨਦੀਪ ਸਿੰਘ
ਉੱਡ ਉੱਡ ਜਾਣਾ
ਕਣਕ ਦਾ ਦਾਣਾ
ਰੰਗ ਅਣਜਾਣਾ, ਮਨ ਭਾਉਣਾ।
ਰੁੱਤ ਅਲਬੇਲੀ
ਠਾਠਾਂ ਵਾਲ਼ੀ
ਮੱਥੇ ਭਾਂਬੜ, ਕੀ ਕਰੀਏ
ਖਿਣ ਖਿਣ ਕਸਕ
ਵਿਛੋੜੇ ਵਾਲ਼ੀ
ਨਗਰ ਸੁਹਾਣਾ, ਮਨ ਭਾਉਣਾ।
ਅਸਮਾਨਾਂ ਦੀ
ਸੁਰਤਿ ਪਿਆਰੀ
ਕਲੀਆਂ ਛੁਹ, ਜਲ ਜਲ ਲਰਜ਼ੇ
ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦਾ
ਅੰਬਰ ਗੂੜ੍ਹਾ
ਤੈਂ ਲਿਸ਼ਕਾਣਾ, ਮਨ ਭਾਉਣਾ।
ਸਹੀਓ ਨੀ ਕੋਈ
ਭੇਤ ਬਤਾਇਓ
ਅੱਖ ਭਰ ਪੀਵੋ, ਡੁੱਬ ਜਾਈਏ
ਇੱਕ ਤਾਰਾ ਘੁੱਟ
ਅੰਬਰੀਂ ਤਰਨਾ
ਡੁੱਬ ਡੁੱਬ ਜਾਣਾ, ਮਨ ਭਾਉਣਾ।
ਮਸਤ ਜੁਦਾਈਆਂ
ਘੋਰ ਘਟਾਵਾਂ
ਬਰਸਣ ਚਾਅ, ਮਿਲਾਪਾਂ ਦੇ
ਕਣੀ ਕਣੀ ਵਿੱਚ
ਦਿਲ ਪਰਚਾਣਾ
ਰੰਗ ਰੁੰਗ ਆਣਾ, ਮਨ ਭਾਉਣਾ।
ਪੱਤਾ ਤੋੜ
ਲਿਆਵੀਂ ਸੱਜਣਾ
ਰਮਜ਼ ਲਿਖੇਂ, ਕੋਈ ਦਿਲ ਵਾਲ਼ੀ
ਆਂਙਣ ਮੇਰੇ,
ਸਾਵਾ ਬੂਟਾ
ਰਾਣਾ ਮਾਣ੍ਹਾ, ਮਨ ਭਾਉਣਾ।
ਨੈਣੀਂ ਭੇਤ
ਮੁਹੱਬਤਾਂ ਵਾਲ਼ੇ
ਫੜ ਫੜ ਬੋਚਾਂ, ਉੱਡ ਵੈਂਦੇ
ਤਾਰਾ ਤਾਰਾ
ਕਿੰਞ ਮੁਸਕਾਵੇ
ਸੁਖਨ ਅਲਾਣਾ, ਮਨ ਭਾਉਣਾ।
ਜਾਵੋ ਜੀ ਕੋਈ
ਰੁੱਕਾ ਲੈ ਕੇ
ਸੱਜਣ ਹਮਾਰਾ, ਕਿਤ ਹਾਲੀਂ
ਪਲਕ ਉਦ੍ਹੀ ਨੂੰ
ਓੜ੍ਹ ਨਿਹਾਲੀ
ਸੁਪਨ ਸਜਾਣਾ ਮਨ ਭਾਉਣਾ।
No comments:
Post a Comment